Zaterdag 7 september – 2013 was het dan eindelijk zover.

De beelden die ik bijna 2 jaar geleden ontworpen had en waar ik 1,5 jaar aan had gewerkt zijn geplaatst en onthuld. De plaatsing had nogal wat voeten in aarde, ‘letterlijk en figuurlijk’! Want met name het beeldhouwwerk aan de Londenweg was nog ruim aan de zware kant, 9.200 kg. en dat betekende dat we een zware kraan nodig hadden om deze zware jongen op zijn plek te krijgen. Tijdens het rechtop zetten van de ‘Big Ben’ begon er een band te scheuren.

Niet alleen vanwege de zwaarte, maar ook omdat de band al behoorlijk wat te verduren had gehad tijdens het laden. Toch hielden de banden het goed vol, behalve op de hoeken, daar stond teveel kracht op de band zodat het begon te scheuren. Erg spannend dus, want wanneer de banden echt zouden scheuren, dan ging de sculptuur dwars door de gewapende fundering heen, (ook al waren deze voorzien van 4 20 meter lange heipalen). Maar eind goed al goed, de banden hielden het vol en de beelden zijn geplaatst. De onthulling van de beeldhouwwerken kon gaan plaatsvinden.

Tja, zaterdag vond ik persoonlijk wel weer een erg spannende dag, zo vaak gebeurt het niet dat er een beeld van mij wordt onthuld. En nu waren het er nog wel 3! De reacties die ik tussendoor van de mensen kreeg vanuit de buurt waren erg leuk. Al zaten er ook een paar zeurpieten bij die het zonde van het geld vonden, maar ja cultuurbarbaren blijven bestaan. Alles bij elkaar genomen maakte het wel dat ik best een beetje nerveus was. Tijdens de ontvangst van de genodigde verdween dat gelukkig weer helemaal, het was gewoon erg gezellig om met iedereen te praten over wat ging komen en over wat ik had gemaakt. Velen had ik al ontmoet omdat zij mijn werkplaats verschillende keren hadden bezocht. Erg leuk dus om ze dus weer even te spreken en om te bemerken dat ze toch ook wel heel enthousiast waren over het eindresultaat. Al teveel wilde ik niet vertellen omdat ik tijdens de onthulling beloofd had uitleg te geven van wat ik had gemaakt. Toen het half vier was hoorde ik plots een fanfare korps aankomen, en ja hoor, die kwamen voor ons om het feestelijke geheel een extra feestelijk tintje te geven. Nou ben ik geen fanfare liefhebber, maar ik voelde me toch wel gevleid begeleid te worden naar de plek van onthulling door een fanfare korps …. 🙂 Met de ongeveer 100 man genodigde liepen wij gezamenlijk naar de plek waar de 1e sculptuur zou worden onthuld. Halverwege zag ik al enorm veel publiek staan en bij het beeld stond het ook al vol met mensen. Wat fantastisch is dat zeg, al die mensen die speciaal zijn gekomen om de onthulling van de 3 sculpturen mee te mogen maken. En nog wel sculpturen die ik gemaakt had. Je kan je voorstellen dat ik me best wel gevleid voelde, zelf kan ik me niet voorstellen dat ik die beelden gemaakt heb. Maar toch het is zo, aan het eelt op mijn handen te zien en die dikke rechterarm moet het toch kloppen….. 🙂

Het 1e beeldhouwwerk werd onthuld door de directeur van Waterweg Wonen Harrie Bosch en de wethouder van Vlaardingen Jan Robberegt.

Erg leuk om te horen dat het publiek het fantastisch vond. De 1e toespraak met dankwoord ging naar mijn gevoel redelijk goed, ik kwam redelijk goed uit mijn woorden en heb gezegd wat ik wilde zeggen. Gelukkig had ik niets voorbereid, want anders was er volgens mij niets van terecht gekomen. Na een kleine 10 minuten uitleg te hebben gegeven begon de fanfare weer te spelen waarna de gehele optocht zich begaf naar het 2e beeldhouwwerk naast de Madridflat. Een lange stoet met de fanfare voorop richting het “Madrid” beeldhouwwerk. Wederom een korte toespraak ter inleiding van de onthulling.

Het 2e beeldhouwwerk werd onthuld door Ingrid Breek en Monique van Waterweg Wonen, waarna ik wederom uitleg omtrent het beeld gaf.

Dit beeld behoeft alleen een wat langere uitleg daar er veel symboliek achter verscholen gaat. Eerst natuurlijk ook nog wat verteld over de steen en werkwijze etc. Daarna uitgelegd wat ik met deze non-figuratieve sculptuur wilde uitbeelden. Ten opzichte van de eerst onthulde sculptuur is dit een groot contrast qua stijl en vormgeving. Maar tijdens mijn uitleg heb ik aangegeven waarom ik dit heb gedaan. Zelf houd ik van afwisseling, maar daar lag niet de reden in verscholen. Ik wilde dat de beelden die in de Openbare ruimte kwamen te staan bewonderd zouden worden door de gehele buurt. En omdat ik er 3 ging maken had ik natuurlijk behoorlijk wat keus van wat ik wilde uitbeelden. Daarom dus!, de ene persoon houd van een abstracte sculptuur en de andere van een realistische. Persoonlijk gaat mijn voorkeur uit naar een abstractere, eigenlijk non figuratieve sculptuur omdat ik hier meer mijn verhaal in kwijt kan. Maar ook het realistische beeld van de Big Ben heb ik enorm van genoten. Het verhaal achter deze sculptuur, de vierde dimensie dus (zie Multidimensionalisme) kon ik hier ook mooi in vertellen. Het voordeel van deze verschillen in stijl vind ik, dat de mensen die van realisme houden, zich na de uitleg te hebben gehoord van de ‘abstracte’sculptuur, zich beter kunnen inleven in de abstractere wereld en daar wat meer waardering voor krijgen.

Op deze manier ontstaat er toch een bepaalde gedachte gang in de Hoofdstedenbuurt in Vlaardingen waarvan ik hoop dat dit zal doorzetten. Namelijk dat de mensen zich bewust worden van het belang van kunst en zij dit ook kunnen gaan leren waarderen. Niet voor niets werd er in de buurt herhaaldelijk geroepen, wij krijgen “echte kunst’ in onze wijk. Nou een groter compliment kan ik mij niet voorstellen. Niet alleen omdat ik het gemaakt heb, maar ook omdat veel mensen het nu zien en de uitleg beluisterd hebben, waarna ze toch gaan nadenken over het nut ervan in een woonwijk.

De kinderen vonden het ook fantastisch, een nieuw klimrek dachten ze volgens mij. Maar daar moeten de beelden tegen kunnen vind ik. De kinderen weten echt wel dat ze in een kunstwerk klimmen en krijgen er toch een bepaald gevoel bij dat ze later als ze groter zijn zullen blijven herinneren. Daarbij vind ik het belangrijk dat een ieder zichzelf kan identificeren met een beeldhouwwerk. Ik wil graag dat ze het aanraken en kunnen voelen. De contrasten in afwerken, het gladde en het hard en grof afgewerkte marmer onder hun handen te voelen met hen toch raken hoop ik. Wetende dat het een weerbarstig en hard materiaal is en dat het bloed en behoorlijk wat zweet heeft gekost om het te maken. Daarnaast ligt het gevoel en het besef van de mens dicht bij elkaar en door fysiek te voelen zal wellicht het besef het gevoel gaan overlappen.

Op naar het 3e beeldhouwwerk met wederom de fanfare voorop, groot feest!! En wat een mensen, ppff. Ik voelde mij wel vereerd hoor. het 3e beeld is de kleinste van de 3. Met een kleine 1.80 hoog is het in vergelijking met de andere beelden een ukkie. Maar toch mijn favoriet. De kleur van deze steensoort (diabas) is een warme donker groene tot bijna zwarte kleurtint wanneer het gepolijst is. Wanneer het dan onbewerkt is krijg je hierin ook al een mooi contrast, dit in combinatie met de mooie sierlijke harmonieuze vormgeving en onderliggende vierde dimensie maakt het tot mijn favoriet. Helemaal omdat deze sculptuur direct op de grond is geplaatst en niet op een sokkel. Op deze manier kan de kijker zich direct identificeren en wordt er geen afstand opgeworpen door het beeld op een voetstuk te plaatsen. Het voelen / aanraken van het beeld gaat als vanzelf, het moet gewoon. Dat is nu net mijn bedoeling, het is 1 geheel met de omgeving en staat daar in het gras alsof het daar is ontstaan en nooit anders geweest is. Ook hier de uitleg weer in een korte toespraak uitgelegd, over muziek en oorlog relaterend aan Wenen en Parijs.

Als laatste een korte toespraak van de Wethouder met zijn visie omtrent de door mij ontworpen en vervaardigde beeldhouwwerken voor in deze woonwijk. In het kort; erg bijzonder om dit werk in deze tijd en deze ruimte hier gerealiseerd te zien. Hij gaf aan dat hij met de voltallige gemeenteraad de route wilde gaan lopen om ook hen deel te laten worden van deze unieke beeldhouwwerken. De uitleg kan ik dan zelf niet geven, maar tegenwoordig heeft bijna iedereen een smart Phone waarmee zij de QR-code kunnen inscannen en de complete uitleg direct op hun telefoon te zien zullen krijgen met alle gewenste informatie.

We hadden schitterend weer, lekker warm en zonnig en de spanning is bij mij in ieder geval weg, tijd voor een feestje en dat hadden ze goed georganiseerd!! Eten en drinken in overvloed tijdens het door hen georganiseerde vijf werelddelen festival. Een grote tent met in iedere hoek een aparte tent met eten uit diverse werelddelen. Tijdens het eten traden er verschillende bands op zoals Rashid, (de Nederlands zingende Marokkaan), mooie schaars geklede Braziliaanse danseressen, een Amerikaanse banjo band en ook nog ‘Trafassi’ met zijn bekende hit kleine wasjes grote wasjes, je doet ze in de wasmachine…………. Één groot feest dus, en je kunt je dus voorstellen dat ik behoorlijk gecharmeerd was van deze hele happening. De zondag erop moest ik dus even bijkomen van al deze activiteiten alvorens ik één en ander op papier kon gaan zetten.

Alles bij elkaar genomen een fantastische afsluiter van bijna anderhalf jaar werken aan dit project. Dit zal moeilijk te overtreffen zijn lijkt mij zo, Maar vandaag, maandag, met een leeg gevoel, toch heerlijk begonnen aan een paar nieuwe projecten die momenteel in de opstartfase zitten.

Op naar de volgende beeldhouwwerken …… 🙂 !!

 

Bovenstaand een overzichtje van de onthulling in een slider weergegeven.

Wilt u reageren, dan kunt u uw reactie plaatsen in mijn gastenboek