Bekijk hier het FILMPJE over :

 De aankomst van de steen voor het beeldhouwwerk “6 Eeuwen Nijkerk”.

Het begin van dit beeldhouwwerk

Afgelopen week was het dan zover (6 juni 2014), het blok marmer zou worden geleverd op mijn werkplak in Catral. Daar moest toch nog even het e.e.a. voor worden geregeld. En dat gaat bij Spanjaarden toch even wat anders dan bij ons in de lage landen. Een afspraak is hier toch echt niet hetzelfde, zeker wanneer er geen hand is geschud. De dag voor het bezorgen dus nog even gecheckt of de afspraak goed was ingepland en ja hoor; “nee, het wordt niet morgen maar gewoon 4 dagen later”!! zeggen ze doodleuk. Volgens mij is het gewoon een spelletje van ze. Gelukkig was mijn Spaanse vriend José er om eens even orde op zaken te stellen.

En bij aankomst op het transport bedrijf bleek hoe het er op zijn Spaans aan toe gaat. Kortom, ze blijken allemaal erg rustig te zijn totdat het er op aankomt. En dan kan het in 1 keer wel allemaal. Gelukkig is alles toch nog goedgekomen en zouden ze om 13.00 uur het blok brengen. Normaal gesproken zou dit “volgens de Spaanse begrippen’ 14.00 uur zijn. Maar wonder boven wonder. Ze waren er al om kwart voor 12!! Logisch, want de siësta begint om 14.00 uur en die is toch echt heilig. Eenmaal aan de slag bleken de Spaanse transporteurs echte vaklui te zijn. Want in een mum van tijd stond het blok op zijn plaats waar ik hem eindelijk kan gaan uithakken. En oh, …… wat heb ik daar een zin in zeg. Mijn vingers jeuken bij het zien van zo’n blok. Nu was ik natuurlijk al lekker gemaakt tijdens het bezoek aan de groeve waar ik het blok heb gekocht. Maar nu staat hij er echt; 11.000 kg marmer schoon aan de haak …. 🙂 En voor een beeldhouwer is dat toch echt net zo mooi als een nieuwe auto!

 

Na een onrustige nacht, (ik ben namelijk altijd erg gespannen voordat ik begin), vroeg opgestaan om heerlijk naar mijn werkplaats te rijden. Binnendoor, langs de boomgaard met allemaal heerlijk sappige sinaasappels gereden naar mijn werkplaats.Nou als je daar niet rustig van wordt …. 🙂

Na te zijn aangekomen op mijn werkplek eerst maar eens het steiger opgebouwd, want een 3 meter hoog blok is toch echt te hoog en te groot om met een klein trapje aan het werk te gaan. Snel een steiger geplaatst en direct aan het werk gegaan. Het blok was geplaatst tussen de bomen, waaronder enkele coniferen en verder allerlei tropische bomen en palmbomen. Aart heeft mij geholpen het steiger er bij te zetten en op te bouwen. Toen het stond vroeg hij zich af hoe ik nu begin. Er staat nu zo’n enorm blok voor je en waar moet je ook beginnen? Tja, zei ik………. nou gewoon hier. Het maakt ook niet zoveel uit waar je gaat beginnen, zeker niet met zo’n groot beeld. Iedere beeldhouwer zal zo zijn eigen opstart fase hebben. Die van mij werkt gewoon voor mij het beste bij dit soort projecten. …….. men pakt een potlood, en tekent een paar lijnen in de vorm van het beeld. Dan klim je het steiger op gewapend met hamer en beitel en mijn slijptol. Ik begin in ieder geval bovenin en werk dan langzaam naar beneden.  Na enkele uren weten de Spanjaarden nu in ieder geval ook hoe een witte kerstboom eruit ziet. 

En niet allen de bomen waren wit, maar ik ook, van top tot teen. Één voordeel, ik hoef geen zonnebrand op te doen. Al het stof vormt een aardige barrière voor de stekende zon.

 

Zondag 1e pinksterdag 8 juni: het is hier zulk fantastisch weer, daar krijg je gewoon zin door om te gaan werken. Eigenlijk heb ik dat altijd hoor, maar nu nog meer. Temeer omdat ik het ontwerp uit dat blok wil halen. Het voelt alsof ik het wil bevrijden uit zijn versteende positie.  Maar ja het was zondag en normaal wil ik een dag in ieder geval vrijhouden om ook even tot rust te komen. Maar ik kon het toch niet laten. Dan maar een half dagje zei ik tegen mezelf, wetende dat dit echt wel een heel dagje zou worden. Want werkende aan dit beeld kom je vanzelf in een bepaalde gemoedstoestand waarin je door kunt blijven gaan. De omgeving en de rust hier is zo inspirerend dat je al werkende mooie ideeën kan uitdenken. Zeker die zondag is mij dat aardig gelukt, ik heb weer veel ideeën voor eventueel volgende projecten bedacht die ik graag wil gaan maken.

Al werkende op het steiger, lekker in het zonnetje bedacht ik me dat ik wel een geluksvogel ben. Jaren geleden alweer werkte ik op een kantoor om daar mijn geld te verdienen. En nu, jaren later, sta ik lekker hier in de Spaanse zon te beeldhouwen en zie mijn passie steeds duidelijker vorm krijgen. Daarbij bedacht ik mij ook dat ik dit niet allemaal alleen heb gedaan. Natuurlijk heb ik dit ook aan mijn grootvader te danken, (van hem heb ik toch de technieken geleerd). Maar, wat ik eigenlijk nooit vermeld, dat is; dat ik nu goed besefte, dat ik het vooral aan mijn vader heb te danken die mij heeft aangezet om dit te gaan doen toen ik nog heel klein was. Ik weet nog heel goed dat ik van hem een groot blok hout kreeg waar ik toen mijn eerste beeld uit heb gehouwen. Mijn grootvader vond dat toen maar niets. Wellicht omdat het Lindenhout was en geen Eiken, dat weet ik niet. Daarnaast heb ik van hem iets nog veel belangrijkers geleerd, namelijk het denken in oplossingen. Juist dat heb je nodig bij projecten als dit. Met dergelijk grote blokken waarin enorm veel tijd gaat zitten kom je ook problemen tegen. Van hem heb ik geleerd dat geen 1 probleem zo groot is dat het niet opgelost kan worden. Dit wetende kan ik vol goede moet en met alle vertrouwen gaan beeldhouwen in de wetenschap dat alles wat ik doe altijd goedkomt. Problemen tegenkomen doe je toch in dit soort projecten, maar wetende dat dit altijd opgelost kan worden geeft mij de moed en kracht om gewoon te beginnen en de doorzettingskracht hieruit weet te halen om weer door te gaan. Zelf is mijn vader er zich hiervan vast niet bewust dat dit veel voor mij heeft betekend. Daarom vind ik het belangrijk dit toch eens te benoemen. Daarnaast heb ik een dusdanige opvoeding gehad die mij de vrijheid heeft gegeven dit te ontwikkelen. Af en toe denk ik wel eens; “dat mijn moeder mij op 10 jarige leeftijd al alleen naar het bos liet gaan om daar in de natuur rond te lopen”. Want dat deed ik toen, vogels en dieren zoeken enz. Zo zie je maar weer waar al mijn gedachtestromen terecht komen. Soms gaat het van het ene onderwerp naar de ander, en soms kan ik iets bijzonder mooi verdiepen en een inzicht verkrijgen waardoor ik dingen beter begrijp en voor mij het kwartje valt als het ware.

 

De volgende 2 dagen waren heel intens, ik was compleet gefocust en zag steeds meer de vorm zichzelf bevrijden. Wel merkte ik dat mijn lichaam toch tekenen vertoonde van vermoeidheid maar ophouden is ook een kunst. Je kunt je waarschijnlijk voorstellen dat het beeldhouwen aan een dergelijk blok verslavend werkt en dat ophouden makkelijker is gezegd dan gedaan. Wel,……….. het ophouden was zo geregeld. Door mijn enthousiasme en wellicht een beetje vermoeidheid was ik niet erg oplettend en stapte ik mis en viel van het steiger af. Nu lagen de steigerdelen iets hoger dan op de bovenstaande foto en dan is 2 – 2,5 meter best een heel eind. Gevolg een gapend gat in mijn scheenbeen waar het bloed uit gutste. Nu was het de rest van de dag dus verplicht rusten. Zo zie je maar….. als je je rust zelf niet neemt dan wordt het wel voor je geregeld. Tja en wat doe je dan, …. nou deze blog bij werken dus … 🙂

Het ophouden tijdens de eerdere dagen blijft steeds een terugkerend iets waar ik me vaak echt toe moet zetten. Nu is dat hier in Spanje toch anders dan in Nederland. Door de temperatuur merk je toch een verschil in je energie niveau. Na 4-5 dagen in de warme Spaanse zon gehakt te hebben merk je echt dat het einde van de dag daar is en dat je moet ophouden. Gelukkig sta ik enigszins in de schaduw, maar de temperatuur loopt nu al dik over de 30 graden heen. Gisteren had ik ’s middags echt een middag te pakken dat ik even niet meer kon …… pfffff echt zwaar. Stond een beetje te wankelen op mijn benen. En dan gaan je gedachten ook weer, kijkend naar het beeld ….. ppffff nog maar zo weinig gedaan denk je dan. Maar ja, ik ben eigenlijk een beetje ongeduldig, al denkt iedereen vaak dat ik erg geduldig moet zijn om dit te kunnen doen. Maar dat is dus niet echt het geval. Maar in 5 dagen heb ik toch al een behoorlijk stuk weggehouwen. Naar mijn idee is dat natuurlijk weer niet genoeg en baal ik daarvan en wil ik nog harder er tegenaan. Dit soort momenten kom ik regelmatig tegen bij het werken aan deze grote beeldhouwwerken. Kijkende naar het beeld moet ik mezelf echt herpakken om weer verder te kunnen. Ik weet niet of er beeldhouwers of andere kunstenaars zijn die dit lezen en herkennen. Maar de drempels die ik tegenkom zijn er om te overwinnen. Ik vind ze niet leuk, maar weet altijd dat ik ze tegenkomen en om eerlijk te zijn zoek ik ze ook op. Het is een soort van grens die ik voor mezelf telkens probeer te verleggen. Een soort van must om dit te maken, de drive om dit uit te houwen ligt o.a hierin verankert. Een andere drive is dat ik het beeld dat in mijn hoofd heb zo snel mogelijk uit de steen wil bevrijden zoals ik hierboven reeds beschreef. Deze 2 drijfveren zijn dus vaak in conflict met elkaar waardoor het geheel soms verwarrend voor mij is. ‘Wat wil je nu doorgaan en je beeld bevrijden of zitten mokken dat je moe bent?’ dit soort momenten vind ik lastig en de ene keer blijft dit langer hangen dan de andere keer. Nu vind ik het ook lastig dat ik nu ik hier alleen in Spanje ben (zonder mijn vrouw Idaline) ik niet mijn gevoelens kan uiten en even kan praten over wat me bezighoud. Nu heb ik dat ook meestal niet nodig omdat ik, voordat ik begin aan een beeld en tijdens het begin van het houwen eraan, ik heel erg teruggetrokken ben. Zeg maar; erg in mijzelf gekeerd ben, dit geeft mij een heerlijk gevoel op dat moment, maar tijdens zo’n “drempel” is het erg lastig om dit alleen op te lossen en mis ik haar heel erg. Gelukkig is dat de volgende dag meestal over en begin ik weer fris en fruitig aan een nieuwe dag!!!

Vandaag inderdaad weer goed begonnen. Het was weer erg warm en geen zuchtje wind. Dat maakte het iets minder plesant om te werken, want al het stof bleef om mij heen hangen waardoor mijn bril steeds schoongemaakt moest worden. Ook mijn mondkapje raakte op den duur redelijk verstopt. ’s middags kon ik me er goed toe zetten om er eens flink tegenaan te gaan en ondanks de hitte is mij dat aardig gelukt. Ik heb de gehele bovenkant op de punt van het beeld uit gehouwen. Ik stond wel recht in de zon waardoor het zweet onder mijn cap vandaan stroomde en ik na ieder halfuur een flesje water naar binnen moest klokken. Maar aan het einde van de dag voelde ik me moe maar voldaan en kon ik mezelf makkelijk ompraten door te zeggen dat ik voldoende had gedaan voor die dag. Morgen mijn eerste dag vrij sinds 10 dagen.

De vrije dag was heerlijk, ik was samen met Aart en Anke (waar ik verblijf) uitgenodigd door een Spaanse familie om een Paella middag met hun door te brengen. Ik vond die middag erg warm, het liep, naar ik hoorde, tegen de 40 graden. En ja. das best warm vind ik. Maar ik was toch liever aan het werk gegaan om eerlijk te zijn. Maar die middag was werkelijk hartstikke leuk en gezellig. Wat is dat leuk om even back to basic te leven op het Spaanse platteland met een hechte en warme familie om je heen. Deze mensen zijn zo warm en geven je echt het gevoel welkom te zijn. Al met al een fantastische dag met leuke mensen en heerlijk eten.

Wat ik eigenlijk nog vergeet te vertellen is dat er een ontzettend aardige Nederlander mij kwam opzoeken. Ik kende hem niet, maar hij had in de krant gelezen dat ik in Catral aan het werk was met een groot marmeren beeldhouwwerk. Hij woonde toevallig ook in Catral en reageerde via deze site en zo ontstond het contact. Met een heerlijke fles wijn introduceerde hij zichzelf. Hij bleek vlak om de hoek te wonen en was altijd al gefascineerd door mensen die iets met hun handen kunnen maken. Maar dit vond hij echt fantastisch. Een leuke opkikker voor mij dus om een dergelijke enthousiaste meneer te ontmoeten. Zeker wanneer je in zo’n drempel moment verkeert is dit erg aangenaam. De volgende dag kwam hij weer, hij moest foto’s nemen voor zijn vrouw en kwam mij meteen vragen of ik die avond de wedstrijd Spanje – Nederland in de plaatselijke kroeg ging meekijken. Achteraf is het maar goed dat ik dit niet heb gedaan. Hij bleek de enige Nederlander in de kroeg te zijn geweest en was in het begin vrolijk door de Spanjaarden binnengehaald en na het eerste doelpunt van Spanje werd hij (78 jaar overigens) volgestouwd met bier. Vrolijk als hij was werd hij, wellicht door de vele alcaholische versnaperingen, en natuurlijk ook door de meerdere doelpunten steeds vrolijker. Maar de Spanjaarden konden het niet goed uitstaan dat hij bij het 5e doelpunt de polonaise ging lopen door de kroeg waardoor hij voor hij het wist buiten op de grond lag en de Guardia Civil hem heeft opgepakt en de nacht in een cel moest doorbrengen. De volgende dag meldde hij mij dit, ik had wel wat gemist volgens hem. Maar de echte straf kwam nog zei hij toen hij thuiskwam; “………… But who the fuck cares ……. 5-1 !!!! ”

Zondag 15 juni 2014 – Wederom was het een fantastische dag om heerlijk te gaan beeldhouwen. Redelijk vroeg opgestaan om er vandaag weer flink tegenaan te gaan. En dat heb ik ook gedaan! Het blok van 11.000 kg is weer enkele honderden kilo’s lichter na vandaag. Het was heerlijk rustig, goeie temperatuur (ca. 30 graden), beetje wind, kortom fantastisch. Tijdens de loop van de dag waarbij ik grote stukken klakkeloos moet weghakken en waarbij mijn verstand niet op nul wordt gezet, maar in ieder geval zijn eigen weg zoekt, bedacht ik me waarom ik eigenlijk alles wil beschrijven? Nou, het is voor mij ook een stukje bewustzijn kweken, voor mezelf, maar ook voor anderen. Soms snap je zelf dingen niet helemaal totdat je ze opschrijft. Daarbij vind ik het goed dat anderen ook weten hoe het is en hoe het kan zijn wanneer je je passie volgt. Ik heb daar destijds voor gekozen en ik heb daar nog geen moment spijt van gehad. Een andere reden is om mensen een kijkje in mijn leven te geven; wat gebeurt er nu als beeldhouwer / kunstenaar. Wat maak je nu allemaal mee wanneer je met zo’n groot blok aan het werk bent en waar denk je zoal aan. Af en toe krijg ik wel eens het idee van mensen, dat het geromantiseerd wordt, maar op dit moment ben ik het daar niet mee eens. Het is hard werken hier onder de Spaanse zon en ook al is het mijn passie en vind ik het super om te kunnen en mogen doen, ………………. het blijft een behoorlijke zware klus zo’n groot blok bewerken. Wel is het zo dat wanneer je in het ritme komt de dag omvliegt en dat is soms prettig en soms niet. Zeker omdat je eind van de dag gewoon moet stoppen omdat je anders weet dat je morgen veel te vermoeid aan het werk gaat. Een paar keer is het niet erg, maar je moet toch jezelf bewust worden van het feit dat wanneer iets in ritme gebeurd alles veel beter en gemakkelijker gaat. ’s Avonds dus gewoon je rust nemen en dat is soms vervelend om tegen jezelf te moeten zeggen omdat je soms het gevoel hebt aan het einde van de dag dat je nog wel uren door kan gaan. Maar zover ben ik in ieder geval al, …….. Niet Doen! Gewoon morgen weer verder gaan, fris en uitgerust!

Maandag 16 juni – Wanneer je aan het beeldhouwen bent zal elke beeldhouwer het met mij eens zijn dat het een bijzondere ervaring is om in zo’n groot stuk marmer te mogen beeldhouwen, eigenlijk is dat telkens weer het geval wanneer ik zo’n groot blok voor mij heb. Met name wanneer je je realiseert dat je werkt in een miljoenen jaren oud blok steen dat is gevormd door de vele afzettingen uit lang vervlogen tijden. Deze steen herbergt volgens mij vele geheimen die ik nooit zal leren kennen, maar misschien wel kan voelen al werkende aan de steen. Er zitten in dit blok marmer

namelijk veel fossielen en met name kom ik mooie kristallen tegen die werkelijk fantastisch mooi zijn om te zien. Het zijn kleine holtes in de steen waarbij de wanden zijn bezet met allemaal kleine heldere kristalletjes. Maar wat ik met name bijzonder vind is dat wanneer ik aan het hakken en zagen ben en ik een holte tegenkom, er soms water uitloopt. …….. dit moet water zijn geweest dat een enorm lange tijd opgesloten heeft gezeten………. ook al had ik erge dorst, ik heb het maar niet opgedronken, je weet maar nooit………. 🙂

Met het beschrijven van al mijn ervaringen en gedachtes hoop ik dat mensen bewuster worden in hun eigen leven zodat ook zij op zoek kunnen gaan naar hun eigen talent, hun eigen passie. Want wie leeft in passie leeft elke dag. Die ervaring zou ik ieder mens wel willen geven, maar dit moeten ze zelf doen en dat begint bij het bewust worden van de gave om je dit zelf te kunnen geven.

Je begrijpt dat elke dag weer een dag is die voor mij de moeite waard is. Niet alleen omdat ik iedere dag weer een stuk(je) ben opgeschoten, maar ik ben weer een stukje verder gekomen in mijn ontwikkeling om het zo te zeggen. Evenals mijn sculptuur voor Nijkerk. Die groeit met de dag met mij mee. Ik zie hem steeds meer vormen. Af en toe lijkt het nog gewoon een groot stuk marmer, maar hier en daar laat de vorm zich al aan mij zien. Ik kan dan ook niet wachten om weer verder te gaan. Toch moet ik nu een beetje voorzichtig doen omdat ik mijn beide armen een beetje rust moet gunnen. Eind van de dag waren niet alleen zij, maar ook de rest van mijn lichaam redelijk uitgeput. De Siësta hier in Spanje was net over toen ik het tijd vond voor mijn Siësta. Nu eerst douchen, want hoe ik er nu uitzie, zo kan ik echt het huis niet in …. 🙂

Qua vormgeving kan ik momenteel nog weinig vertellen omdat ik de laatste periode alleen maar aan het ‘ruimen’ ben geweest. Zoals je hiernaast op de foto ziet is er nog behoorlijk wat marmer te ruimen, want vooralsnog is er nog veel vierkant. Op de foto is het nog wel  helemaal in het begin, maar na een dag of veertien te hebben gewerkt kom ik nu dicht bij de vorm van het beeld en begint voor mij het echte beeldhouwen. De lijnen moeten gaan kloppen nu en de voor, zij- en achterkanten moeten in elkaar over gaan lopen. Ook moet de draaiende vorm die dit ontwerp lichtelijk bezit meteen goed worden ingezet. Daarom is het zo handig dat ik bovenaan begin in dit geval. De driehoek bovenin is een vrij gemakkelijke vorm die ik eenvoudig kan uithouwen. Daarna moeten alleen de lijnen naar onder goed worden ingezet zodat ik binnenkort de ronde vorm in de sculptuur kan hakken. Als dat allemaal is gedaan, dan kan ik gaan ‘shapen’. De vorm bijwerken totdat de juiste verhouding is bereikt waarna ik de belijningen strak kan trekken zodat alles een strakke mooi vloeiende vorm krijgt. Maar dat is voor in de toekomst, zover ben ik momenteel nog niet. Allang blij dat ik nu echt kan gaan beeldhouwen!!!

WORDT VERVOLGD!!!