Hoe een tragische gebeurtenis eindigt met een mooi verhaal.
9 april 2010 werd onderstaand mailtje om 04.41 uur verstuurd aan het adres van Beeldhouwer Jan-Carel Koster
Beste Jan-Carel,
Ten eerste wat maak je prachtige beelden, geweldig !!
Ik ben op zoek voor op mijn eigen graf een beeld en/of een Keltisch kruis,
of een totempaal met diverse afbeeldingen,
waaronder een Keltisch kruis, Amerikaanse Akita, vlinders en bloemen
nou ja misschien nog meer dieren, gewoon met de dingen die mij lief zijn.
ik heb je prachtige totempaal gezien op je site, geweldig, daarom !!!
maar is het een optie om langs te komen of,
kan je een richtprijs geven ??
En hoelang ben je met zoiets bezig ??
Zodat ik het nog kan zien,
helaas weet ik niet echt hoelang ik nog heb,
ik ben wel al aardig ziek, en heb meerdere chemo’s gehad,
maar genezen doe ik niet meer,
het is alleen nog een beetje tijd rekken, en nou ja……..
je snapt het wel, ( hoop ik )
Ik hoop iets van je te horen,
Vriendelijke groet,
Sandra Kranenburg
Nou, dat was even slikken toen ik dit ’s ochtends las. Er kwamen allerlei gevoelens bij mij naar boven, waarvan ik mij vooral kan herinneren dat ik het erg moedig vond om een dergelijke vraag te stellen. In eerste instantie wist ik even niet zo goed hoe ik iets dergelijks moest behandelen. Hoe benader ik haar?,…. op wat voor manier?
Ik dacht, gewoon bellen en eerlijk en open spreken over wat er speelt. Na dit gedaan te hebben voelde ik mij opgelucht, Sandra was een eerlijke en open vrouw die erg spontaan over kwam op mij. We hebben een afspraak gemaakt om eens rustig over haar wensen te kunnen praten.
De middag dat ik bij hen op bezoek ging was ik wel een beetje nerveus, het was voor mij de eerste keer dat ik een monument moest gaan maken voor iemand die nog in leven was. Normaal gesproken sprak ik alleen met de nabestaanden. Maar bij aankomst bleek al snel dat mijn nervositeit geheel niet nodig was. Zoals ze door de telefoon klonk, zo was ze ook; heel oprecht en recht voor zijn raap. Het is zoals het is, mooier kon ze het niet maken. Zelf vond ik dit erg prettig om zo open over de dood te kunnen praten. Haar man Rob was ook bij dit gesprek aanwezig en het was mij duidelijk dat deze 2 jonge mensen samen 1 waren en zich bewust waren van het naderende einde.
Sandra was een creatieve vrouw die velerlei hobby’s had. Zo ontwierp ze beren, knuffeldieren en levensechte poppen en maakte deze dan zelf na, van klein tot groot tot een heel huis vol, …… echt prachtig.
Via haar knuffelbeesten en poppen kwamen we in het gesprek bij haar dieren terecht. LARA, dat was háár hond. Gek was ze daarmee. Een Amerikaanse Akita, sneeuwwit. Een erg lieve hond maar vooral schitterende hond.
Ja, haar hond zou ze wel op haar graf willen hebben liggen zei ze, rustig liggend, wakend over mij met engelenvleugels in rust. En dan in zo wit mogelijk marmer. Wel levensgroot á la Michelangelo zei ze. Pppffffff, dat was voor mij wel een uitdaging, iets maken voor iemand die vond dat ik zoiets dergelijks kon maken voor haar. Een hele grote eer vond ik het, niet alleen dat ze vertrouwen had in het feit dat ik het kon maken, maar vooral omdat ik het voor haar mocht maken. Wat een fantastische vrouw!!
Haar wens was dat ik dit ging maken in een groot blok wit marmer (Carrara marmer) en dan met van die mooie Engelenvleugels…. in rust. En niet van die kleine inimini vleugeltjes maar echt……… je weet wel. En oh ja, wanneer kan je het afhebben, want ik wil het eigenlijk nog wel afzien.
Tja daar lag wel een probleem, want niemand wist wanneer ze zou komen te overlijden. Daarnaast zit er op een dergelijk blok marmer een behoorlijke levertijd en prijs vast om zo’n blok hier in Nederland te krijgen (3.000 kg.)
De prijs was absoluut geen probleem; … als ik straks dood ben heb ik geld genoeg zei ze. Typisch Sandra 🙂
En mocht ik het niet op tijd redden, dan was het ook geen probleem, gaf ze destijds aan. Want, zei ze, ik zie het toch wel, of hier op aarde en anders wel van boven af. Het werd van bovenaf, vanuit de hemel dus.
Ongeveer 8 maanden heb ik gewerkt aan het monument voor Sandra. Voor mij was en is het een hele bijzondere ervaring geweest, van begin tot eind. Op het moment dat ik dit schrijf moet ik nog ongeveer 1-2 weken polijsten voordat Lara gereed is. Het mooie, vind ik, van dit beeldhouwwerk is, dat ik tijdens het maken ervan telkens contact heb gezocht met Sandra. Ik heb haar gevraagd mij te helpen om haar monument zo te maken zoals zij zelf graag zou willen zien. En het grappige is, dat ik telkens het gevoel had dat ze van bovenaf meekeek. Eigenlijk is het niet echt grappig, want elke keer als ik even koffie ging drinken dan had ik het gevoel dat ik moest opschieten, want……. Sandra keek mee. Ik moest dan natuurlijk wel doorwerken. Na een paar maanden werd dit gevoel wat minder, ik kon me er makkelijker toe zetten om ook wat anders te gaan doen. Dat moest ook wel vanwege mijn andere opdrachten.
Vandaag 18 oktober 2012 kwam Rob langs, (1 van zijn vele bezoekjes aan mijn atelier) om even te kijken hoever ik nu was. Tijdens dit bezoek gaf hij aan dat het exact zo is zoals Sandra het graag had gewild. Wat bleek,….. ze had een schets gemaakt van hoe zij het ongeveer in gedachte had. Deze schets had hij onlangs gevonden en bleek een verrassend grote overeenkomst te hebben met het door mij vervaardigde monument. Dat was erg fijn om te horen. Het voelde net alsof ik het van Sandra zelf te horen had gekregen. Dit kwam omdat ik mij eerder op de dag herhaaldelijk onzeker voelde of ik het wel goed had gedaan. Dit heb ik wel vaker in mijn werk, momenten van onzekerheid. Maar in dit geval maakte ik het speciaal voor haar en ik wilde het zo graag goed hebben. Zoals zij het zou hebben gewild. Mijn dag was helemaal goed!
17 december 2012 zou Sandra 48 zijn geworden. Nu wordt op deze datum het monument geplaatst op haar graf. Een wens van Rob om dit als een cadeau op haar verjaardag te onthullen. De week ervoor zal Lara worden geplaatst, Rob maakt een soort tent eroverheen zodat het beeldhouwwerk nog uit het zicht verborgen blijft tot zaterdag 15 december. Dan zal de daadwerkelijke onthulling plaatsvinden in het bijzijn van de genodigden.
Tijdens het maken van dit monument heb ik mij bijzonder vereerd gevoeld dat ik dit voor haar heb mogen maken. Ook heb ik mij onzeker gevoeld, zoals ik al eerder melde. Maar vooral een gevoel van bevoorrechtend maakte mij veelal meester omdat ik het zo’n bijzondere opdracht vond en ik erg blij was dat ik dit kan en mag maken voor Sandra, maar ook voor Rob.
Voor mij is dit werkstuk beschrijven een soort van afsluiting. Een afsluiting van een periode van concentratie en mijn persoonlijke afscheid van Sandra. Mijn hoop ligt in het feit dat ik ook voor Rob een dergelijke afsluiting heb mogen teweegbrengen.
Ik wens hem alle goeds en veel sterkte toe.
Jan Carel,
Wat een mooi verhaal en gebeurtenis, mooi dat het grafmonument geworden is zoals de betreffende vrouw graag had gezien en in het bijzonder dat het overeenkomt met de gevonden tekening.
Mooi dat het kunstwerk ook na haar overlijden een plaats inneemt in het verwerken van het op zo,n jonge leeftijd overleden levenspartner.
Dat het kunstwerk er aan mag bijdragen, dat zij nog lang mag worden herinnerd en voor de nabestaanden het verlies dragelijk te maken, nu haar lievelingsdier over haar waakt. Er is haast niets trouwer dan een viervoeter, die tot in lengte van dagen over zijn bazin de wacht houd.
Toen ik dit las werd mijn gevoel heel “bijzonder”. Woorden zijn eigenlijk zo niets zeggend. In een woord, GEWELDIG! x
Ben er stil van, wat mooi dat je dit hebt kunnen en mogen doen voor Sandra en haar man.
Mijn complimenten voor dit prachtige beeld. Kan me ook heel erg voorstellen, dat het een enorme klus is geweest met ontzettend veel emotie.