Sinds enkele weken, eigenlijk maanden, ben ik aan het werk aan een, voor mij, tot nu toe, grootste en uitdagendste project. Natuurlijk heb ik eerdere uitdagingen gekend waar ik toen behoorlijk tegenop keek. Maar die waren niet te vergelijken met dit project. Waar ik momenteel aan werk is voor mij een uniek werkstuk. Het vraagt van mij een extra hoeveelheid energie en doorzettingsvermogen. Daarnaast geeft het mij een enorm fijn gevoel, dat ik maanden achtereen aan dit werk mag en kan werken en mijn eigen visie omtrent een beeldhouwwerk in mijn eigen stijl mag weergeven. De grenzen die ik daarin voor mezelf aangeef zijn voor mij onbekende terreinen die telkens weer ontdekt moeten worden. Ik kan me eigenlijk ook niet voorstellen welke grens ik na deze moet en kan opzoeken, toch dient zich telkens weer een nieuwe uitdaging aan. Maar eerst deze uitdaging maar eens afronden. Na een kleine 7 weken onafgebroken te hebben gewerkt aan dit blok portugees marmer kom ik verschillende momenten tegen die mij opbreken, soms fysiek en soms psychisch. Af en toe houden mijn armen ermee op en voel ik mij gedwongen om rust in te lassen om mijn armen niet te overbelasten. Daarnaast voelt het steeds meer aan alsof ik niet opschiet, dat vind ik erg moeilijk, zeker wanneer je een periode hebt dat je armen niet meewerken en er ook nog eens machines kapot gaan. Dan zakt de moed mij soms in de schoenen; In mijn hoofd heb ik het beeldhouwwerk wel voor ogen dat ik wil maken. Ik zie het al helemaal voor me, tot in de kleinste details. Maar er moet nog zoveel worden gedaan. Hier moet nog veel weg en daar en daar en daar! Die momenten vind ik het moeilijkst.  Vaak kom ik dit soort momenten tegen wanneer ik een sculptuur maak, zeker wanneer dit de wat grotere zijn. Meestal weet ik dat die momenten komen en kan ik ze makkelijk omzeilen omdat ik weet dat het maar momenten zijn en ze snel weer verdwijnen. Daarnaast komt natuurlijk het technische aspect om de hoek kijken. Elke keer leer ik weer hoe ik bepaalde dingen het beste kan oppakken. Breuklijnen bijvoorbeeld, dit zijn ook van die nare gevallen, maar daar krijg je vanzelf mee te maken wanneer je een blok van dit formaat gaat bewerken. Toch moet ik zeggen dat tot nu toe dit aspect voorspoedig verloopt. Er zit wel een breuklijn in, maar dezze heb ik goed weten te omzeilen.

De ca. 7 gewerkte weken zijn eigenlijk alleen besteedt aan het ‘ruimen’ van overtollige grote stukken marmer. Natuurlijk zijn alle stukken marmer die weg moeten worden gehakt overtollig, maar ik bedoel de grote hoeken, om dichter bij de vorm te komen. Dit heeft mij al die weken gekost, eentonig werk waarin voor mij de uitdaging lag in de grote hoeveelheid die ik moest weghakken. Verstand op nul zou je kunnen zeggen. Maar dat is eigenlijk niet helemaal waar, want juist op dit soort momenten, dit soort dagen moet ik eigenlijk zeggen, is er juist de gelegenheid om goed na te kunnen denken. Je kunt dus eigenlijk wel zeggen dat ik de afgelopen 7 weken behoorlijk wat heb ontworpen en bedacht. Zelf vind ik het prettig om dit ‘eentoninge’ werk, waarin een bepaald ritme zit, te doen omdat juist door dat ritme je in een soort trance geraakt waardoor je zo lekker kan denken. Van alles komt er boven, van ontwerpen tot allerlei soorten levens visies. Zelf denk ik dat wanneer ik dit niet doe ik ook geen stap verder kom, niet met mijn werk, maar ook niet in het leven. Soms is iets zo simpel om te begrijpen, maar zo moeilijk te doorgronden. Tijdens het ritmische gehak valt vaak alles op zijn plek en blijkt de waarheid zijn eigen leven te leiden waarbij de moeilijk te doorgronden feiten ineens heel simpel blijken. Zo zie je maar weer waar je allemaal toe komt wanneer je met een beeld over Madrid bezig bent……… 🙂

De Toreador

Het verhaal achter deze sculptuur is naar mijn idee ook een mooie vertelling. Een vertelling die ver terug in de geschiedenis duikt, maar ook de tegenwoordige tijd aanraakt. Het gaat onder andere over stierenvechten. In dat aspect ligt de reden verscholen dat ik gebruik maak van Portugees Marmer. Die reden is terug te leiden naar de voor Spanje meest bekende bezigheid; het stierenvechten. Dit gebeurt nog steeds veelvuldig in Spanje, maar men is bezig om deze gruwelijke activiteit een halt toe te roepen. Sinds 1 januari 2012 mogen er al geen gevechten meer plaatsvinden in de regio Catalonië. Dit is dus al een goed begin. Portugal daarentegen heeft al lange tijd een verbod ingesteld; er mogen wel gevechten plaatsvinden, maar de stier mag niet worden gedood of gemarteld! Daarin hebben zij al lange tijd een behoorlijk streepje voor op de Spanjaarden die de stieren doden bij elk gevecht. Met het gebruik van Portugees marmer wil ik mijn waardering laten blijken voor het respect dat zij tonen voor de dieren en tevens een disrespect aan Spanje vanwege hun niet humane gedrag jegens deze levende wezens. In het ontwerp van deze sculptuur laat ik een herkenningspunt met betrekking tot het stierenvechten onderin de sculptuur terugkomen. Niet om deze gevechten in stand te houden, maar juist om ons bewust te laten worden van deze vernedering van de stieren. Wanneer men kijkt naar de Torero of zoals wij het zeggen Toreador denkt men aan een grote, stoere, sierlijke man met een Muleta (grote rode deken). Deze sierlijkheid wil ik in deze sculptuur terug laten komen in een abstracte vloeiende vorm die ontstaat vanuit een strakke rechte lijn die de harde kant het gebeuren laat zien.

De spaanse danseres

Niet alleen de stoere stierenvechter is sierlijk en gracieus, maar ook de dansers en danseressen die men in Spanje kent. Deze sculptuur dient bovenal sierlijk en vloeiend te zijn, net als de dansers en danseressen in Madrid dit zijn.

Klok op de Puerta del Sol

Als 3e verwijzing naar nog een mooie herkenning van Spanje en dan met name Madrid, kom ik al gauw op de architectuur en de vele tradities terecht. Wat heel bekend is, is de klok tijdens het vieren van oudejaarsnacht op het centrale plein in Madrid, de “Puerta del Sol”. Deze komt vaak tijdens de laatste klokslagen van het jaar op TV, zodat de laatste seconden van het afgelopen jaar in Spanje is waar te nemen. Traditiegetrouw worden tijdens de laatste 12 slagen van het oude jaar bij elke klokslag één druif gegeten. Er wordt gezegd dat deze traditie geluk brengt in het nieuwe jaar. Juist deze traditie wil ik naar de Hoofdstedenbuurt in Vlaardingen brengen om onze gedachte, tijdens het bekijken van deze sculptuur, hierop te laten richten. In de sculptuur ziet men dan ook middenin de 12 druiven weergegeven. Op de schets niet zichtbaar, omdat de druiven aan de achterzijde middenin wordt uitgehouwen.

De golven die de sculptuur bevat staan symbolisch voor de herkomst van de naam Madrid. De naam is namelijk ontstaan doordat de Moren in de 9^e eeuw de baas waren in dit gebied. Zij hebben destijds een klein paleis gebouwd langs de rivier “Manzares” die zij “Al-Majrit” noemde, wat waterbron betekent. De huidige naam Madrid stamt af van deze plek en deze Arabische term. Juist deze afkomst vanuit het Arabische vind ik toepasselijk omdat in de Hoofdstedenbuurt een gemêleerd en sociaal leven plaatsvindt (De Hoofdstedenbuurt in Vlaardingen is de locatie waar dit beeld komt te staan).

In het kort wil ik met dit beeld het onderstaande vertellen:

Omdat water een 1^e levensbehoefte is, dansen ons vreugde brengt, stierenvechten voor vertier zorgt en de druiven ons voeding en geluk geeft (hetzij in de fysieke zin als in de psychische zin van het woord) zijn ze alle vier van grote symbolische waarde. Om deze reden wilde ik deze 4 symbolieken een plek geven in de bijgaande sculptuur om ons hierover na te laten denken. 

Met dit gehele verhaal in combinatie met de te maken sculptuur heb ik mezelf een behoorlijke uitdaging gesteld waar ik iedere dag weer van kan genieten. Natuurlijk zijn daar de momenten waarop ik het moeilijk te overzien vind van wat er nog allemaal moet gebeuren, maar het is en blijft een passie en een streven naar de perfecte vorm in combinatie met het juiste verhaal.

Waar ik ook veel inspiratie en energie vandaan haal zijn de regelmatige bezoekjes van mensen die ik eigenlijk helemaal niet ken, maar die mijn werk bewonderen en graag eens in mijn werkplaats willen kijken. Dit soort bezoekjes storen wel, maar dit zijn welkome storingen die mij in staat stellen mijn bovenomschreven gedachtengangen te ventileren en weer even terug op ‘aarde’ te komen…. 🙂 En wanneer zij er niet zijn, dan herrinnert mijn knorrende maag mij wel aan het feit dat ik toch echt hier bezig ben en goed voor mijn lichaam moet zorgen.

De herkomst van de steen:

Dit prachtige stuk portugees marmer van een een kleine 10.000 kg komt natuurlijk uit portugal. ik heb daar een contact met een steengroeve vlakbij Pedreiras waaruit ik dit materiaal betrek. De kleuren van de steen zijn werkelijk verbluffend mooi. Velerlei kleuren zijn aanwezig, zelfs groen is veel te vinden in de steen, maar ook paars, zwart, grijs, wit en roze zijn aanwezig. Zeker wanneer ik deze sculptuur ga polijsten zal dit een genot zijn om de inwendige kleuren te herontdekken. Eind 2012 heb ik deze steen gekocht  in de groeve en hem op transport gezet naar Nederland. Elke keer vind ik het weer spannend wanneer er een dergelijk blok wordt geleverd. Gaat alles goed tijdens het plaatsen? en kan het allemaal wel zoals ik het heb bedacht? Eigenlijk komt het altijd allemaal wel weer goed en kan ik vol goede moed aan het project beginnen.