Catral – september 2014 – temperatuur ca. 34 gr (in de schaduw).

Na een drukke periode in Nederland te hebben gewerkt aan verschillende objecten ben ik weer terug in Spanje om daar te werken aan de 3 meter hoge marmeren sculptuur voor de Gemeente Nijkerk.

Het is altijd weer een beetje wennen aan alles wanneer ik weer hier aankom. Vreemd, of eigenlijk niet, maar alles staat nog net zo zoals ik het enkele weken geleden heb achtergelaten. Nu is dat ook wel te verwachten, want een blok van 13.000 kg is niet zomaar verplaatst natuurlijk. Werkende aan dit beeld voelt het weer heel erg goed om hier te zijn, voel me er helemaal thuis, en dat moet ook, want een vereiste is om jezelf helemaal te kunnen laten gaan. Je diep geconcentreerd te voelen om je binnenste gevoel te uiten in die sculptuur. Nu zullen velen denken, maar je ontwerp is toch al gemaakt? Ja dat klopt, maar ik merk dat wanneer ik niet met mijn gevoel werk, maar met mijn verstand, dat ik dan niet zo lekker aan het beeldhouwen ben als wanneer je je verstand (gedeeltelijk) uitschakel. Momenteel moet ik zeggen dat ik echt goede dagen achter elkaar heb gehad waarin ik, ondanks de hitte, goed en hard door kon werken. Tot nu toe gaat er gemiddeld per dag toch gauw een 500 kg. p/dag af. Dit ligt een beetje aan wat ik aan het uithouwen ben, want momenteel ben ik begonnen met het gat in de ronding. Dit gaat wat minder snel en daalt het gemiddeld aantal kg p/dag. Maar er zitten dagen bij dat ik zeker 800 kg weg houw.

Maar zoals jullie op de foto’s zien kom ik al aardig dicht bij de vorm in de buurt, nu is het nog maar een kwestie van een paar dagen doorhakken totdat de vorm echt mooi en goed zichtbaar wordt. Op dit moment lopen alle lijnen nog absoluut niet hoe ze moeten lopen, maar dat is zo met de eerste opzet. Daarnaast doe ik altijd alles uit mijn hoofd en meet nooit iets op, wat voor de sculptuur betekent dat de verhoudingen in een later stadium zullen moeten worden rechtgetrokken.

Hakkend aan dit enorme blok voel ik mij soms nietig wanneer ik als beeldhouwer met mijn hamer en beitel het blok te lijf ga. Stukje voor stukje houw ik delen weg totdat de vorm in zicht komt, maar door de grote van dit blok duurt het gewoon erg lang en moet ik flink mijn best doen eer dat deze steen zijn werkelijke uiterlijk laat zijn. Om dit mooie uiterlijk van deze steen echt tot zijn recht te laten komen moet ik al mijn passie en intuïtie in de strijd gooien om dit einddoel te bereiken. Laatste dagen merk ik voor mijzelf dat ik het beeldhouwen zelf absoluut niet moeilijk vind, maar de lange weg naar het eindresultaat wel. Hier moet ik echt mijn doorzettingskracht combineren met mijn passie. Beide heb ik heel erg sterk nodig. Gisteren vroeg ik mij nog af, (en nog steeds), waarom het is dat zo weinig mensen dit werk doen. Het is toch een prachtige job om je dagen mee te vullen. Wat ik niet snap is waarom niet veel meer mensen dit kunnen. Ik snap best dat er mensen zijn met 2 linkerhanden (zeggen ze vaak zelf). Maar naar mijn idee is dat vaak een desinteresse en/of een stukje luiheid. Want als men zou willen zouden ze volgens mij door veel oefening ook iets kunnen bereiken met hun handen. In mijn geval, oefening baart Kunst. Dus met veel oefenen kom je dus een heel eind. Het enige dat ik in ieder geval alleen maar moet doen is het materiaal dat er niet aanhoort te zitten aan de steen, weg te houwen. Wat overblijft is de sculptuur. Zo simpel is het en voelt het voor mij ook, daarom snap ik het niet en misschien kan iemand mij hierin een uitleg geven waarom hij/zij dit niet kan. Wanneer je het fysiek niet kan, dan begrijp ik dit natuurlijk, maar indien dat geen issue is dan heb ik waarschijnlijk een uitleg nodig.

Wat ik ook gemerkt heb is dat ik zo dankbaar ben voor het feit dat ik deze roeping heb gevonden. Ik wilde dit toch nog even delen, want enkele weken geleden werd ik genomineerd op Facebook door een goede vriend van mij (Aristakes Jessayan) die mij vroeg om 3 dagen lang 3 dankbaarheden op te schrijven en dit te delen. Dat heb ik natuurlijk aangenomen en weer doorgegeven aan enkele andere vrienden. Maar hierdoor werden zeer zeker mijn ogen geopend door hierover na te denken. En hetgeen ik nu alleen wil delen betreft hier mijn werk:

Jaren geleden zat ik mijn werk nog te verrichten op een suf kantoor waar ik hoofd van de planning was. Een stressvolle baan waar ik eigenlijk elke dag met tegenzin naar toe moest gaan, want zoals je weet heeft bijna elke Nederlander een huis te betalen etc. etc. en ik dus ook. Natuurlijk moet je hier ook voor werken. Maar wat voor werk je doet bepaalt toch echt wat voor persoon je bent en hoe je die uitstraalt. Op een gegeven moment, (ik meen in 2004) heb ik voor mijzelf de beslissing gemaakt niet meer mijn energie te steken in mijn baan die ik destijds had, maar in mijn passie die ik al vanaf mijn kinderjaren bezat en die ik in mijn weinige vrije tijd moest uitvoeren. Daarnaast zat ik ook nog eens vast in een slecht huwelijk. Maar op het moment dat ik hiervoor beide knopen had doorgehakt om het geheel anders te gaan doen, bleek ook dat dit heel goed mogelijk was. Niet als vanzelf, want je moet er wel wat voor doen, maar er kwamen opdrachten, elke keer weer en meer. Er kwamen kansen voorbij die ik bijna allemaal met beide handen heb aangegrepen. Soms niet slim achteraf en soms juist wel. Elke keer stel je je dromen bij om toch een doel voor ogen te hebben. Tot op een gegeven moment iemand mij vroeg, hoe zie je jezelf over laten we zeggen 5 jaar. Ik zei toen, nou elke dag beeldhouwen, lekker in de buitenlucht zijn. Naar het buitenland gaan met mijn sculpturen en als het kan naam maken in mijn vakgebied waarin ik steeds maar kan blijven groeien. Nu afgelopen week,…… ik reed naar mijn werkplaats hier net buiten Catral, en ik bedacht mij wat een wereld van verschil met de jaren die ik vroeger in onvreugde heb doorgebracht. Hier rijd ik in een jeep cabrio, tussen de sinaasappelboomgaarden door naar mijn werkplaats. Geen lange rijen auto’s met allemaal 1 persoon erin, rijdend naar hun werk, geheel geconcentreerd levend in hun eigen wereld, zich veelal onbewust van de schoonheid om hen heen. Wat ben ik dankbaar dat ik nu hier op dit moment in het Spaanse zonnetje op het ‘platteland’ in alle rust naar mijn ‘werk’ toe kan rijden om daar de hele dag te besteden aan wat ik zo fijn vind om te doen. En het mooie aan dit alles is dat ik er nog geld mee verdien ook. Naast dit alles heb je natuurlijk ook iemand nodig (tenminste ik) die je hierin steunt en je vertrouwt bij alles wat je doet. Dit heb ik gelukkig ook gevonden in mijn vrouw Idaline (nu ook een Koster … 🙂 ). Zonder haar was geen van dit al mogelijk en is zij de perfecte aanvulling voor mijn manier van leven. Je ziet waarom ik dit schrijf, zelf vind ik het heel bijzonder om je droom na te leven en tussendoor even een stop te maken en jezelf bewust te laten worden dat die droom ook werkelijkheid aan het worden is. Deze dankbaarheid wil ik in ieder geval nog eens delen zodat de mensen die dit lezen hun eigen leven ook eens onder de loep nemen door zichzelf de vraag te stellen, wat maakt mij nu gelukkig? Durf een stap te zetten, natuurlijk kan het verkeerd gaan, dat kan bij mij nu ook nog steeds, heel gemakkelijk. Maar ik hoef in ieder geval geen enkele dag naar mijn werk toe, ik moet niets, maar ik wil graag naar mijn passie toe en op dit moment doe ik het zonder in die lange rij met auto’s te staan, wachtend tot je je dagelijkse verplichting weer kan gaan vervullen. Wachtend totdat je met pensioen gaat om er op dat moment achter te komen dat je al die tijd pensioen hebt betaald voor de ouderen die nu leven en geleefd hebben en waar jij zo niets meer van krijgt. Ik zeg voor nu; leef je droom, want dat kan maar 1 keer.

Wel, genoeg gevoelens gespuid, nu even technisch over bijvoorbeeld de steen waarin ik werk. De marmersoort Alicante Rojo; wat een fantastisch mooie steen is dit. Mooie warme kleur rood dat straks erg goed zal staan in het centrum van Nijkerk. Het is overigens wel een steen waar vele kleine breuklijntjes in zitten, maar in een dergelijke grote sculptuur heb je hier totaal geen last van. Maar je ziet tijdens het hakken dat de steen vaak net anders breekt dan dat je wilt. Tijdens het grove zogenaamde “ruimen” is dit natuurlijk geen enkel probleem, maar tijdens de afwerking zal ik hier zeker extra rekening me moeten houden. Hierdoor is het extra lastig om de strakke lijnen te verkrijgen, maar juist dat vind ik dan weer zo leuk, toch die uitdaging om het huist wel goed te krijgen. Sommige delen van de steen zijn knetterhard en sommige wat zachter. De delen waarvan je denkt dat ze hard zijn zijn het soms niet en visa versa. Straks, wanneer ik het beeld ga afwerken kom ik op een punt waarbij ik moet opletten dat de structuren in de steen in combinatie met het ontwerp ook mooi uitkomen. Er zitten namelijk erg mooie kristalkamers in de steen. Kleine holle ruimtes waarbij de wanden zijn bezet met kristalletjes, net kleine stukjes kandij suiker. Schitterend om te zie dat dit een kleine 60 miljoen jaar geleden is ontstaan. En wat nu het mooiste is, is dat er in sommige van die holtes water is opgeslagen. Water van 60 miljoen jaar oud. Waar vind je dat nog. Bijzonder toch …. ? En dat alles wil ik natuurlijk ook laten zien in de sculptuur. Zo combineer ik een stuk van mijzelf in een stuk natuur dat lang geleden is gecreëerd en waarin ik nu een sculptuur mag maken. Daarom wil ik zekere dat deze kristalkamers te zien zullen blijven al is het alleen maar om een stukje respect te tonen voor moeder natuur. De stukken die ik eraf hak om toch bij de vorm van de steen te komen, probeer ik weer terug te vinden zodat ik deze mee naar Nederland kan nemen voor eventuele gegadigden die het leuk vinden om een dergelijk stukje steen te bezitten afkomstig van het blok marmer dat over een tijdje de sculptuur genaamd “6 Eeuwen Nijkerk” zal heten.

Ik zou het leuk vinden wanneer je wilt reageren, dat kan hieronder via Leave a Comment, maar natuurlijk ook in mijn gastenboek.

Kristallen die in het marmeren blok zitten.