In deze rubriek laat ik de leerlingen die bij mij in de leer zijn geweest of nog komen aan het woord over hun belevingen tijdens de periode dat ze bij mij werken. Ditmaal is het de beurt aan Anke Vervelde, zij beeldhouwd sins enkele jaren en heeft hier een enorme passie voor ontwikkeld. Zo erg zelfs dat ze vanuit Spanje, (waar zij woont) speciaal overkomt om bij mij een week mee te kunnen lopen. Wilt u haar of mij ook spreken, dan kan dat tijdens de Open dag op zaterdag 1 juni – 2013. Anke Vervelde is die dag nog aanwezig in mijn werkplaats waar zij al haar bevindingen graag met u wil delen (zij spreekt overigens gewoon Nederlands hoor).
Anke gaat de week dat ze bij mij meeloopt meehelpen aan een groot project waarin ik in 10.000 kg marmer een sculptuur aan het maken ben. Ze leert zo wat technische vaardigheden, steenkennis etc etc. Zowel handmatig als mechaniesch beeldhouwen, (met de hamer en beitel en met pneumatisch gereedschap en slijptol). Daarnaast kan zij op haar eigen manier beleven hoe het nu is om elke dag te beeldhouwen.
Onderstaand haar verhaal voordat ze naar Nederland komt:
Een aantal jaren geleden maakte ik een periode door waarin ik me niet meer kon ontspannen. Schilderen was het eerste dat hielp, tot ik een programma op TV zag over beeldhouwen in speksteen. Op het moment dat ik mjin eerste steen in mijn handen had, wist ik dat dit het helemaal was voor mij. Ik heb toen een paar beeldjes gemaakt in speksteen en leerde vervolgens een beeldhouwer kennen die me het werken met hamer en beitel bijbracht. Maar na een workshop van een paar dagen werd die beeldhouwer opgenomen in het ziekenhuis en omdat ik destijds in een appartement woonde was het beeldhouwen toch niet praktisch en heb ik er verder niets meer mee gedaan.
Inmiddels ben ik naar Spanje geëmigreerd en woon ik op een finca met een flink aantal vierkante meters eigen terrein, zonder directe buren. Anderhalf jaar geleden heb ik een zandsteen van het terrein gepakt en ben ik weer begonnen met beeldhouwen. In eerste instantie dus weer alleen vijlen en schuren, tot ik het marmer ontdekte en met de slijptol aan de gang ging. Hier in Alicante zijn heel veel marmermijnen en kun je de stenen dus zo uit de verlaten groeves halen, maar tot mijn grote verbazing (en frustratie) is er bijna geen beeldhouwer of beeldhouwmateriaal te vinden. Vooral die leraar mistte ik heel erg, omdat je doorlopend het gevoel hebt dat je voor de tweede keer het wiel aan het uitvinden bent. Wat is de beste werkwijze? Welke materialen kun je het best gebruiken voor welke handelingen? Ik ben soms weken bezig om iets te vormen zoals ik het hebben wil en dan lukt het gewoon nog niet. Gek word ik daarvan en daardoor doe ik ook veel langer over een beeld dan nodig is. Maar daar staat wel tegenover dat ik beeldhouwen het allerleukst vind dat ik ooit gedaan heb. Ik doe het vrijwel dagelijks, het is gewoon een verslaving en ik geniet van het hele proces, van het ruwe werk met de machines tot en met het polijsten.
In een poging om meer kennis te verzamelen keek ik een paar maanden geleden op YouTube en daar zag ik een filmpje van Jan-Carel Koster en vervolgens bezocht ik zijn websites. Oh, wat was ik onder de indruk. Zijn originaliteit, zijn gebruik van verschillende belijningen in één beeld die toch weer heel logisch en natuurlijk zijn, zijn oog voor detail. Dát is wat ik heel graag zou willen leren. We zijn toen in contact gekomen via Facebook, waardoor ik ook zijn lopende projecten kon volgen en mijn enthousiasme werd er bepaald niet minder op. Jan-Carel vertelde me dat hij een avond in de week lesgeeft, maar ja, dat is voor mij toch wel een eindje fietsen . Dus toen heb ik maar de stoute schoenen aangetrokken en hem gevraagd of ik een weekje over mocht komen.
Ik wil professioneel leren beeldhouwen en beelden gaan verkopen, want dan verandert mijn superleuke hobby in een moordbaan. Stiekem wil ik eigenlijk gewoon kunnen wat Jan-Carel kan. Oké, ietsje minder groot mag ook en ik geef mezelf 180 jaar om dat niveau te bereiken. Tot die tijd moet ieder nieuw beeld mooier worden dan de vorige, maar ik wil vooral niet langer beperkt worden door mijn eigen onwetendheid.
Haar verhaal na een week beeldhouwen in Nijkerkerveen:
Na mijn week bij Jan-Carel heb ik gewoon even de tijd nodig gehad om alles te laten bezinken, want het is heel intensief geweest. Niet alleen hetgeen hij mij geleerd en verteld heeft, maar ook alle dingen daar omheen. Het tussen zijn beelden staan en aan zijn beelden meewerken, machines, apparatuur en gereedschap die je niet kent, werkwijzes die je niet kent, zienswijzes die veranderen en ga maar door. Ik voelde meteen dat die week een enorme impact op mij gehad heeft, maar kon nog niet bevatten hoe groot die impact nu precies was. Dat het heel positief was, was meteen overduidelijk. Jan-Carel, Idaline en Eline hebben me heel warm ontvangen en het klikte meteen. Ik heb geleerd om ‘groot’ te werken (lees: heel hard te slaan) en hoe je pneumatisch gereedschap gebruikt. We zijn samen naar een beeldhouwwinkel geweest en ik heb dingen gekocht waar ik mee verder kan.
Er zijn drie momenten geweest die me vooral zijn bijgebleven en die ik wil delen. Het eerste is JC’s stralende lach bij het zien van het resultaat toen ik één van zijn beelden aan het polijsten was. Voor mij de bevestiging dat die blijdschap blijft die ik ook altijd voel, hoeveel beelden je ook gemaakt hebt. Het tweede is wat emotioneler en wat moeilijker te beschrijven, maar ik probeer het toch. Terwijl ikzelf het resultaat van het polijsten aan het bekijken was, voelde ik ineens een ‘warme stroom’ door mijn lichaam gaan. Ineens zag ik JC naar mij kijken, omdat hij voelde dat er iets met mij gebeurde. Met het schaamrood op mijn wangen en met tranen in mijn ogen heb ik hem uitgelegd dat het voor mij nieuw was dat je blijkbaar een band op kunt bouwen met het beeld van iemand anders, alleen door eraan te werken. Ik voelde evenveel liefde voor zijn beeld als ik voel voor mijn eigen beelden, als ik er mee aan het werk ben. Het derde moment was hét moment van de week. JC daagde me uit om de definitieve belijning aan te geven in zijn laatste beeld van Portugees marmer, “omdat jij zo weg bent van mijn belijningen”. Nou, daar stond ik dan, met zijn schets in mijn handen (die maar 1 kant van het beeld laat zien, dus de rest moet je raden). Ik heb ruim een half uur rond het beeld gelopen om te kijken welke lijnen waar naartoe liepen, kreeg letterlijk buikpijn van de spanning, maar toen ik de lijnen uiteindelijk optekende waren ze goed!!!! Dat was zo ongelofelijk kicken, dat ik de rest van de dag alleen nog maar heb lopen stralen.
En nu ben ik weer thuis en aan een nieuw beeld begonnen. Ik werk sneller en met meer zelfvertrouwen, heb het inzicht en de materialen voor veel mooiere resultaten. Kortom, ik had deze week nooit willen missen. Maar het allerleukst is het contact dat ik gelegd heb met JC, zijn gezin en een aantal mensen die op zijn Open Dag geweest zijn. Er zijn nieuwe stappen gezet naar een nog leukere creatieve toekomst.
Zou ik ook wel willen, van je hobby een beroep maken, helaas niet altijd mogelijk Anke!!!