De steen die ik voor deze sculptuur gebruik is afkomstig uit Oostenrijk en is een Diabas. Het heeft een grijs-groene kleur en wordt ook wel Doleriet genoemd, een harde steensoort (stollingsgesteenste) uit de categorie Basalt. Het werken in deze steen is prettig ook al is de steen erg taai. Wat wel belangrijk is is dat je jezelf goed beschermt en geen stof inhaleert. De stof is namelijk giftig bij inademing ervan.

Op het moment dat ik dit schrijf ben ik al in een vergevorderd stadium in het vervaardigen van deze sculptuur. Het moet een abstracte sculptuur worden die op een kleine sokkel bijna rechtstreek in het gras wordt geplaatst. Tijdens het vervaardigen ben ik vrij snel gegaan, ik was erg enthousiast m.b.t. het ontwerp. En zo werkt dit meestal bij mij, ik moet er zin in hebben om het te maken, want dan gaat het het beste en vaak ook het snelst. Zelf vind ik het een mooi ontwerp en het verhaal achter de sculptuur spreekt mij ook aan. De combinatie van deze 2 is wat mij betreft het meest aantrekkelijke in een sculptuur. Het verhaal achter de sculptuur, de zgn. 4e dimensie past natuurlijk erg goed in de gedachte van het Multi-dimensionalisme. Via deze manier, met de gedachtengang van het Multi-Dimensionalisme, probeer ik al mijn beelden te ontwerpen en vorm te geven. Zo kan ik tijdens het maken ervan mijn gedachte een richting insturen die een relatie heeft met het ontwerp en dit uitdiepen om een nog diepere waarheid aan te boren die voor mij een werkelijkheid kan worden wanneer het is gebaseerd op feiten en- of gebeurtenissen. Natuurlijk vereist dit wel een grondige voorstudie van het onderwerp en locatie.

Deze sculptuur komt aan de Wenenlaan, hoek Parijslaan te staan en gaat zoals wellicht verwacht over Wenen, maar ook over Parijs.

Ik wil in deze sculptuur verschillende bekende herkenningspunten van vooral Wenen terug laten komen in een abstract  vormgegeven sculptuur met een grote van ca. 2 meter hoog. De sculptuur komt direct op de grond (met een kleine sokkel) in het gras te staan zodat de bezoeker op ooghoogte zich geïdentificeerd kan voelen met de sculptuur en zijn verhaal wat als volgt verteld kan worden:

De oorlogen:

Wanneer je wat dieper in de geschiedenis van Wenen duikt, dan zie je er al snel een paar belangrijke details uit schieten zoals onder andere de vele verschillende oorlogen en revoluties. Waaronder de grootste en laatst gewonnen veldslag van Napoleon, “De Wagram” in 1809. En de “Kristalnacht” in 1938 waarbij bijna alle synagogen in Wenen werden vernietigd.

Terugdenkend aan Napoleon; de sculptuur is bedacht om op de locatie, naast de Parijslaan, tegenover de Wenen flat te worden geplaatst. De link tussen Parijs en Wenen is juist deze grootste Veldslag die tussen deze 2 volkeren plaatsvond. Een verwijzing hiernaar is te vinden in Parijs zelf, hier zijn de “Avenue de Wagram”, “Place de Wagram” en het metrostation “Wagram” naar deze veldslag vernoemd.

Terugkomend op de oorlogen in het algemeen die Wenen heeft meegemaakt, heb ik links op de schets in een uitstekend deel een mooie organisch gevormd einde aan de sculptuur bedacht die ons aan een “lans” of “speer” moet laten denken.

Muziek:

Maar naar mijn beleving is het vooral de muziek die de boventoon voert in Wenen en dus ook in deze sculptuur. Denk hierbij alleen maar eens aan de componisten Mozart, Beethoven, Strauss enzovoort, zij hebben hier gewoond en gewerkt.

Herkenningspunten in de sculptuur zijn de vorm van de Harp, maar ook de krullen die doen denken aan de pijpen krullen die men destijds als pruik droeg. De harp-vorm loopt vanuit de speerpunt vloeiend door in deze zogenaamde krullen, maar doen tevens denken aan orgelpijlen die destijds veelvuldig werden gebruikt, ook vanwege geloofsovertuigingen. Beide aspecten zijn in de sculptuur terug te vinden. Daarnaast is er ook nog een soort van muzieknoot te herkennen in de krul bovenop de “orgelpijpen”.

De gehele compositie van deze sculptuur vormt gezamenlijk een harmonieus geheel wat ons moet doen nadenken en stilstaan, dat tijdens  en na een oorlog, in vrede toch een harmonie moet kunnen worden samengesteld tussen de vele volkeren die hier in Europa leven.

Met name de laatste alinea van de uitleg behorend bij deze sculptuur vind ik heel belangrijk. Wat ik probeer te bereiken met mijn werken is dat mensen erover gaan nadenken. De eerste aanzet wordt gegeven door het verhaal die ik erbij heb beleefd en nog steeds beleef, de rest is aan hen. Die gedachte en- of overdenking, van degene die dit lezen en zien, brengt hopelijk een bewustwording met zich mee die bewerkstelligd dat er een diepere waarheid wordt bereikt waar we naar op zoek zijn. Tenminste waar ik naar op zoek ben en waarschijnlijk vele met mij.

De laatste, onderstaande foto, is van hoever ik momenteel ben met deze sculptuur, die ik hier en daar nog moet afwerken om het daarna  gedeeltelijk te polijsten.

Je kunt de foto’s van het gehele proces zien, maar ook volgen via mijn Facebook Fanpage

Voor informatie kunt u met mij contact opnemen via: info@jck.nu